- wierzyć
- 1. Nie (chcieć) wierzyć, nie dowierzać (swoim, własnym) oczom, uszom «bardzo się czemuś dziwić, nie móc uwierzyć w to, co się widzi, słyszy»: Minęli go tak blisko, że wyciągnął rękę i dotknął zabłoconych blach wozu, jakby oczom nie wierzył. W. Żukrowski, Tablice. Po mozolnej wspinaczce, trwającej już 4 godziny, mgły rozwiały się i ratownicy nie dowierzając własnym oczom zobaczyli obu wspinaczy schodzących ścianą w ich kierunku. M. Jagiełło, Wołanie. Nie wierzyłem własnym uszom, kiedy ludzie opowiadali o sobie. O tym, jak pili i jakie straszne były tego skutki. A. Dodziuk, W. Kamecki, Matnia.2. Wierzyć (w coś) święcie «wierzyć (w coś) niezachwianie, całkowicie»: Jeszcze trochę i nadejdzie pomoc. Trzeba w to święcie wierzyć. B. Wojdowski, Chleb.3. Wierzyć w swoją, w czyjąś gwiazdę «być pewnym swojego, czyjegoś szczęścia, powodzenia»: Ludzie, którzy wierzą w swoją szczęśliwą gwiazdę, niepowodzenia zamieniają w wiedzę o sobie (...). ŻW 20/11/2001. On zawsze się bał, lecz wierzył w moją gwiazdę i spryt. S. Grzesiuk, Kacet.Wierzyć komuś na słowo zob. słowo 27.Wierzyć w bociany zob. bocian.Wierzyć w coś jak w Ewangelię zob. Ewangelia 2.
Słownik frazeologiczny . 2013.